Precious

Precious is en vijf
jarig meisje. Eerst een beetje verlegen, maar later wil ze graag op schoot. Ze
heet dan wel Precious, maar veel waardevolle spullen heeft ze niet. In haar
hele huis is eigenlijk niks van waarde te vinden. Geen tv, computer of tablet.
Geen magnetron, koelkast of wasmachine helemaal niets. Het enige wat er in haar
huisje staat is een bed, een bank, een stoel en een kast. En eerlijk gezegd
past er ook niet meer in. Het wordt krap in het huisje van 2,5 bij 3 meter als
er 5 volwassen muzungu's ( Zo noemen ze blanken in uganda) naar binnen gaan en
een medewerker van compassion en de moeder van precious en precious zelf ook
nog een plekje zoeken. De laatste twee gaan maar op de grond zitten. De moeder
zit glunderend in de deur opening.

Het gesprek komt op
het "huisje"( eigenlijk kan je het geen huis noemen worden als krot
en bouwval) 2.5x3 en deur en geen ramen. De muren zijn en soort leem. Maar de
moeder (rebecca) verteld dat ze ontzettend blij is met dit huis. Vroeger toen
precious nog klein was hadden ze echt een slecht huis. Precious is zelfs bijna
een keer verdronken toen hun toenmalige huisje onder water kwam te staan omdat het
in een dal stond en het heel hard regende. Nee, dit is veel beter want het
staat halverwege een helling en dus geen overstromingen meer... en blik naar
boven leert me dat er vel gaten in het golfplaten dak zitten en dat ze dus echt
niet droog blijven tijdens de regen...

Ze wonen er met
7!!mensen Hoe dat moet is mij een raadsel maar het schijnt elke dag te lukken.

Ondertussen is precious wat
ontdooit en accepteert ze de me gebrachte cadeautjes en ballon met wat snoep.
De ballon herkent ze niet ze fronst haar wenkbrauwen. En ze kijkt verbaasd naar
de nog on opgeblazen ballon. Iemand laat zien hoe je hem moet opblazen en hij
maakt er een knoop in. Vol verbazing kijkt ze er naar een al gauw slaan weer de
ballon doe het huisje naar elkaar over. Precious barst in lachen uit als de
ballon haar moeder vol op de neus raakt. dankbaar voor een ballon en wat snoep
ongelofelijk. Tegen de tijd dat we weg gaan krijgen we nog een cadeau van haar
moeder. Een zakdoek (zelf gemaakt of betaald) iedereen krijgt er een. Onwerkelijk
lopen we het overvolle huisje uit op weg naar de bus...en ik besef me "
dit kan ik nooit helemaal uitleggen als ik straks weer thuis ben" en ik
voel me en beetje als die ballon leeg en toch opgeblazen....