Pfffftttttt dat is wat ik ongeveer kwijt wil na vandaag. Eerst en indrukwekkende kerkdienst in de sloppenwijk. Waar we als blanke even een les kregen over aanbidding. tjonge…wat een feest; dansen, zingen swingen en dat allemaal uit dankbaarheid en eerbied voor God… verheugt u in God te allen tijde. Met tegenzin verlieten we de kerk op weg naar masaka. Masaka is en klein stadje ten zuiden van kampala. De 150 km lange reis was en ware belevenis. De wegen zijn slecht onderhouden, het is enorm druk, en er zijn volgens mij meer brommers dan mensen in dit land. Dat wij weer vandaag niet minstens vier van die waaghalzen overreden hebben mag een groot wonder heten. Aangezien ik de eer had naast de chauffeur voorin te zien had ik het beste zicht van de hele groep. En menig maal wilde ik ingrijpen en een ruk aan het stuur geven. Maar goed dat ik niet zelf hoefde rijden want ik denk dat ik nog geen 2 straten verder dan het hotel zou komen voor ik minsten 7 voetgangers 3 brommers en 1 bus aangereden zou hebben. Na enige tijd kwam ik achter de verkeers regel in uganda. Gewoonb geloven dat je het redt en reageren op de claxons. Dat is het. Geen ingewikkelde regel alleen gaan en luisteren. Onderweg kom je van alles tegen een wat ons opviel waren de reclame slogans. Zo heb je het ” god given restaurant ” “holy ghost tyres” “jesus saves beautysalon”. Gelukkig zaten wij in een “god is greater bus” Vandaar dat we veilig aankwamen in masaka. Er werden natuurlijk veel grappen gemaakt over van alles en nog wat om de malaise die je hier ziet te relativeren. En dan als een soort reminder waarom ik hier ook al weer ben kijk ik naar mijn rechter pols daar zit met een extra stevige drie dubbele knoop de zakdoek van de moeder van precious geknoopt….
No responses yet