Ik had mijn openingszin al klaar voor mijn update over de daadwerkelijke muskathlon van afgelopen zaterdag. If you can’t stand the heat get out of Uganda. Het werd heel anders! Niks hitte, geen alles doorborende zonnestralen die een nek van een mzungu in 2 minuten kan doen verbranden. Geen zon die, omdat hij zo loodrecht boven je staat om het middag uur, de hemel wel op lijkt te tillen onder de kracht van zijn stralen. nee, nee, nee het werd regen…. het was een hollands weertje in Uganda op die onvergetelijke zaterdag ergens in mei op het platteland van Uganda in Kabanda. (Als jullie op kabanda googelen zal je het niet eens vinden zo’n gehucht is het en als je toch een kabanda vind is het de verkeerde) Diep in de nacht vertrokken wij als wandelaars voor onze tocht. Het duurde niet lang of het begon met regen eerst nog een prettige motregen die je goed koel hield tijdens het wandelen, maar het duurde niet heel lang voordat de sluizen geopend werden en de weg (als het die naam mag hebben) spekglad werd. Nog een nadeel, naast het gladde wegdek, was dat de modder zich begon te verzamelen aan de onderkant van mijn schoenen waardoor de grip weg was en we menigmaal weggleden. De lokale vrouwen die op hun slippers/blote voeten en instappers met ons meeliepen leken nergens last van te hebben. Omdat het donker was konden we niet goed genoeg zien waar we wel en niet moesten lopen ook daar leken de locals geen last van te hebben. Wij waren dan ook blij dat het licht werd zodat we beter zicht hadden. toen zagen we beter wie met ons mee liepen een van hen was een oma van zeker een jaar of zeventig! zij liep met ons tempo mee alsof ze het elke dag doet (wat waarschijnlijk nog zo is ook). De dag vorderde de gelopen kilometers liepen op en daarmee nam de kracht in onze benen af, maar we bleven stug doorstappen. Waar onze gesprekken stokten namen de gebeden om kracht en pijnvermindering evenredig toe. Richting de 42 km. grens beseften we ons dat we blij mochten zijn als we 49 km. haalden en niet de van te voren gestelde 56. tja dat krijg je met hollands weer, ugandese modder en een geaccidenteerd parcours. toen we door de finish liepen van de 42 km. wilden we alle drie (Grace, Ciske en ik) nog één ronde doen van 7 km. we waren nog geen 100 m. verder of ik voelde mijn krachten opeens helemaal wegstromen, terug gaan was geen optie dus we hebben gestrompeld met een topsnelheid van tocht zeker een kilometer of 3,8 per uur! Ik heb al menig karakterweekend meegemaakt,waarin ik helemaal stuk zat, maar zo kapot, zo uitgewoond, zo krachteloos ben ik nog nooit geweest. op een of andere manier hebben we het toch uitgelopen…. De emoties die dan vrij komen zijn niet te beschrijven. ik was zo moe dat ze me naar het noodhospitaaltje hebben gebracht dat ingericht was in een kerkje (hetzelfde kerkje als waar we gedanst hebben met de kinderen). Ik werd neergelegd op een matras en ben praktisch meteen in slaap gevallen wetende dat ik het gehaald had!!
Ach ja…if you can’t stand the heat don’t do a muskathlon!!
No responses yet